رمز شیدایی مرتضی

سکوت سنگینی بر کلاس حاکم شده بود. شاگردان غرق در اندیشه‌های استاد، منتظر بودند تا او جمله‌ای تازه بگوید. اما علامه طباطبایی، سکوت کرده بود و چیزی نمی گفت. تنها لب‌هایش آرام تکان می‌خوردند. کسی نمی‌دانست چه ذکر می‌گوید.

🔸مرتضی نگاهش را از میان شاگردان به استاد دوخت. به یاد شب گذشته افتاد؛ وقتی بی‌خوابی به چشمانش هجوم آورده بود و از حجره بیرون زده بود. در تاریکی صحن مدرسه، سایه‌ای را دید که آرام، اما استوار، به رکوع و سجود می‌رفت. قلبش لرزید. حتی اینجا هم استاد نافله می‌خواند، همه ماه رمضان را شب تا صبح.

🔹صبح، در مسیر مسجد، باز هم او را دید. قدم‌هایش را تندتر برداشت تا نزدیک‌ استاد شود. اما استاد بی‌توجه به مرتضی در راه، نماز می‌خواند.

🔸آن روز در کلاس وقتی استاد دوباره میان درس سکوت کرد و ذکرهای خاموشش را بر لب آورد، مرتضی دیگر فقط یک شاگرد نبود. او راهی تازه یافته بود.

📚 مجله طوبی، مهر1386، شماره22
#علامه_طباطبایی

#آیت_الله_مرتضی_مطهری

#حکایت